“Het was bijzonder de reis van deze creatieve geesten te volgen,” vertelt Otobong Nkanga. Zij doet voor het tweede jaar als mentor mee aan het programma, dat haar naar eigen zeggen een mooie blik op de toekomst biedt via een nieuwe generatie makers. Zelf heeft zij een lange geschiedenis met het TextielLab: ze weet hoe je als kunstenaar het lab, de bibliotheek en de museumcollectie kunt inzetten voor het creëren van uniek werk. Vanuit die professionele ervaring en haar ijzersterke conceptuele visie ondersteunt en inspireert zij de deelnemers bij hun traject.

Samenwerken

“Die inspiratie was geheel wederzijds,” zegt Nkanga terugblikkend op de afgelopen periode in het lab. “Het niveau van experimenteren was hoog, het is fantastisch om te zien hoe deze acht ontwerpers denken en wat ze daarmee doen. Daar leer ik op mijn beurt ook weer van.” Als mentor probeert ze de deelnemers te helpen een extra stap te zetten door ze verschillende perspectieven te laten zien op het conceptuele vlak en de inhoudelijke discussie aan te zwengelen. Ze helpt hen niet alleen bij het creatieve proces van kiezen van materialen en kleuren, maar ook bij de praktische organisatie van het werkproces. Daarbij lag in deze editie de nadruk op samenwerking, zowel onderling als met de productontwikkelaars en partners uit de industrie. “Het is zeer waardevol om te leren samenwerken,” zegt Nkanga. “Soms moet je een beetje van jezelf inleveren om te kunnen groeien. Op de raakvlakken tussen creatieve processen ontstaat vernieuwing.”

Zo stak ontwerper Ida-Simone Brerup letterlijk haar hand in de machine als interventie in het machinale proces. “Ik kreeg de onbedwingbare neiging om die snelheid te onderbreken met handmatige ingrepen,” vertelt Brerup, die daarmee de massaproductie waar deze machines toe in staat zijn wil bevragen. In haar video is te zien hoe ze stukken polyether foam met een tangetje tussen de tanden van de stilgezette vlakbreimachine stopt. Dat wordt – tot opluchting van de ontwerper én de productontwikkelaar – keurig ingebreid. Ze schreven samen een programma dat om de vijf rijen pauzeert en die ene rij met foam vervolgens extra langzaam breit. Brerup beschrijft hoe het een nieuwe ervaring was om als maker de controle deels over te moeten geven aan de machine en de productontwikkelaar. “De samenwerking met de productontwikkelaars was voor mij de grootste verrassing in het lab. De kennis die zij hebben is ongelofelijk, ik ben totaal gefascineerd geraakt door hoe zij de vertaling maken van kunstenaar naar computer en machine.”

Alle deelnemers benadrukken in hun presentatie dat het nog ‘work in progress’ is, ze gaan er de komende tijd alle acht mee door in hun eigen studio’s. Nkanga geeft ze nog mee dat het goed is om na deze intensieve periode in het lab met wat afstand naar hun bevindingen te kijken om de volgende stap te bepalen. Wat dat oplevert, zal in het voorjaar te zien zijn op de expositie het TextielMuseum.